Flash Fiction en het succesvolle korte verhaal

Inhoud

• ANGST

Om een ​​verhaal een compleet verhaal te laten zijn, hebben we slechts één klein element in het verhaal nodig om op te lossen. Dit element kan klein zijn. Het is vaak ongelukkig. Het laat ons misschien met miljoenen vragen achter, maar het beantwoordt er één.

Wat binnen een verhaal wordt opgelost, gebeurt niet altijd extern, maar intern. Vaak wordt aan schrijvers verteld dat hun hoofdpersoon op de een of andere manier moet veranderen van het begin van het verhaal tot het einde, en meestal nemen mensen dit aan dat er iets groots moet gebeuren (zie eerdere artikelen over dood, ziekte, zombies, enz.). Maar dit klopt niet. Een emotie kan veranderen. De manier waarop iemand iets ziet, kan veranderen. Een stemming kan veranderen. Een personage kan gewoon besluiten om zelf thee te zetten.

Veel van mijn studenten zijn opgelucht als ik zeg dat ze zich niet op het plot moeten concentreren en slechts op een klein moment willen mikken. Evenzo zijn veel studenten blij als ik stukjes fictie of flash-fictie van 1-2 pagina's toewijs, omdat ze denken dat hoe minder ze hoeven te schrijven, hoe gemakkelijker het zal zijn.

Dit is echter niet het geval. Het schrijven van flash-fictie (ook wel micro-fictie, korte-korte fictie, ansichtkaart-fictie en plotselinge fictie genoemd) betekent niet dat je gewoon 1-2 pagina's schrijft. Dezelfde 'regels' zijn van toepassing op een succesvol stuk flash-fictie als in langere verhalen. Dit betekent dat de schrijver veel minder tijd heeft om een ​​geloofwaardige wereld te creëren voordat hij probeert iets erin op te lossen. Dit is vaak veel moeilijker.

Een van de meesters van flash-fictie is de schrijver Lydia Davis, auteur van The Thirteenth Woman enAndere verhalen, breek het af, en Soorten verstoring onder andere boeken. Haar verhalen zijn samen gepubliceerd in De verzamelde verhalen van Lydia Davis.

Haar verhaal hieronder is een voorbeeld van hoe weinig er moet veranderen om het verhaal 'compleet' te laten zijn.

ANGST

Bijna elke ochtend komt een bepaalde vrouw in onze gemeenschap haar huis uit rennen met haar gezicht wit en haar overjas wild fladderend. Ze roept uit: 'Noodsituatie, noodsituatie', en een van ons rent naar haar toe en houdt haar vast totdat haar angsten zijn gekalmeerd. We weten dat ze het verzint; er is echt niets met haar gebeurd.Maar we begrijpen het, want er is bijna niemand van ons die ooit niet is bewogen om te doen wat ze heeft gedaan, en elke keer heeft het al onze kracht, en zelfs de kracht van onze vrienden en families, nodig gehad om stil ons.

Davis heeft voor een fictief moment gekozen: de vrouw die haar huis uitkomt en elke dag 'Noodsituatie, noodsituatie' schreeuwt. Ze heeft de waarheid van dit moment en de herkenbaarheid erkend: er zijn zeker veel momenten dat ieder van ons voelt dat we kan het leven van ons leven niet verdragen. Ze wijst erop en laat ons iets zien dat we al weten, maar op een nieuwe manier. Het idee dat de buren deze vrouw helpen, maar dat ze zich empathisch jegens haar voelen, dat ze iedereen vertegenwoordigt wensen en behoeften, maakt de voldoening emotioneel. Het verdriet geeft toe dat het leven te veel is, maar dat de meesten van ons dat niet echt kunnen zeggen. Het verdriet is dat iemand dat elke dag zegt, maar er niet beter voor is. Het verdriet is dat we ons allemaal zo voelen, maar in huis stil blijven en het aan niemand vertellen.